اثر ارتز پا بر روی تغییرپذیری الگوی هماهنگی بین مفاصل اندام تحتانی طی راه رفتن در کودکان دارای کف پای صاف منعطف

سابقه و هدف: راه رفتن نیاز به وجود تغییرپذیری بهینه‌ای هماهنگی در بین چندین مفصل دارد. در ارتباط با اثرات ارتزهای پا بر روی تغییرپذیری هماهنگی بین مفاصل اندام تحتانی در کودکان دارای کف پای صاف طی راه رفتن اطلاعات اندکی وجود دارد. هدف از این مطالعه بررسی اثر استفاده آنی ارتز پا بر روی تغییرپذیری الگوی هماهنگی بین مفاصل اندام تحتانی در کودکان دارای کف پای صاف منعطف بود. مواد و روش‌ها: 15 کودک پسر با کف پای صاف منعطف جهت شرکت در این مطالعه داوطلب شدند. داده‌های کینماتیکی طی دو شرایط راه رفتن با و بدون ارتز به وسیله سیستم تحلیل حرکت شامل چهار دوربین Vicon ثبت شد. در ادامه مقادیر تغییرپذیری هماهنگی بین مفاصل مچ پا-زانو، مچ پا-ران، و زانو-ران در سه بعد محاسبه شد. یافته‌ها: میزان تغییرپذیری بین مفاصل مچ پا-زانو در صفحه سجیتال طی فاز میانه استقرار کاهش (011/0=P) و در دو صفحه فرونتال (023/0=P) و هوریزنتال (001/0=P) هنگام استفاده از ارتز در مقایسه با شرایط بدون ارتز افزایش معناداری نشان داد. تغییرپذیری مفاصل زانو-ران در سطح فرونتال طی فاز پاسخ‌بارگیری (015/0=P) و همچنین تغییرپذیری بین مفاصل مچ‌پا-ران در سطح فرونتال طی فاز هل دادن (010/0=P) در شرایط راه‌رفتن با ارتز کاهش معنا‌داری را در مقایسه با شرایط راه رفتن بدون ارتز دارا می‌باشد. میانگین تغییرپذیری هماهنگی مفاصل زانو-ران در سطح هوریزنتال طی شرایط استفاده از ارتز در مقایسه با شرایط بدون استفاده از ارتز افزایش معناداری را در طی فاز هل دادن (000/0=P) نشان داد. نتیجه‌گیری: در مجموع استفاده از ارتز پا قابلیت تغییر مقادیر تغییرپذیری هماهنگی را بین مچ پا-زانو در صفحه سجیتال و مچ پا ران در صفحه فرونتال کاهش داد. یافته‌ها نشان داد که بیشترین تاثیرات ارتز بر مقادیر تغییرپذیری هماهنگی در صفحه فرونتال می-باشد.